خداحافظ همنفس همیشگیم

گاهی وقت ها خداحافظی چقدر سخت می شود //

چقدر مشکل می شود نفس کشیدن وقتی مجبور می شوی پا روی دلت بگذاری //

چقدر همه چیز خاکستری می شود  وقتی باید به مصلحت عمل کنی//

چرا خدا گاهی این گونه ما را  آزمایش میکند...........؟!

 

خداحافظ ای شعر شبهای روشن

                     خداحافظ ای قصه عاشقانه
 

                                 خداحافظ ای آبی روشن عشق
 

خداحافظ ای عطر شعر شبانه
 

                               خداحافظ ای همنشین همیشه

                                                                        خداحافظ ای داغ بر دل نشسته

 

تو تنها نمی مانی ای مانده بی من

                    تو را می سپارم به دلهای خسته
 

                                      تو را می سپارم به مینای مهتاب

تو را می سپارم به دامان دریا
 

                             اگر شب نشینم اگر شب شکسته

                                                                  تو را می سپارم به رویای فردا

به شب می سپارم ترا تا نسوزد

                  به دل می سپارم تو را تا نمیرد
 

                               اگر چشمه واژه از غم نخشکد
 

                                                  اگر روزگار این صدا را نگیرد

                                                             خداحافظ ای برگ و بار دل من
 

                                                        خداحافظ ای سایه سار همیشه 

               

    اگر سبز رفتی اگر زرد ماندم
 

                                             خداحافظ ای نوبهار همیشه...

                                                                   

دیریست از خداحافظى ها غمگین نمیشوم
به کسى تکیه نمیکنم
از کسى انتظار محبت ندارم
خودم بوسه میزنم بر دستانم
سر به زانو هایم میگذارم و سنگ صبور خودم میشوم…
چقدر بزرگ شدم یک شبه !!!

پنجره ها کلافه اند
از سنگینی نگاه منتظرم
اگر نمی آیی
اینقدر پنجره ها را زجر ندهم
چشم هایم به جهنم!

عکس هایت را خوب نگاه می کنم
به همه چیز دقت می کنم
به مویت
به چشمت
به دستت
به لبخندت
به طرز نشستنت
به نگاه کردنت به من
به دستی که دور گردنم انداخته شده
به پایی که فقط برای من راه می آمد
اما دارم فکر می کنم
به قلبت
به قلبی که در عکس های جدید برای چه کسی می تپد!!

تو رفته ای و دگر باز نمی گردی
اما چیزی که اینجا مانده است
دستان سرد و تنهای من!
یک چشم همیشه منتظر!
یک بوسه تلخ!
یک بغض لعنتی!
و یک سوال بی جواب…
هنوز گاهی دلت برای دستانم تنگ می شود ؟؟؟
و
چه مهربان بودی وقتی به من دروغ می گفتی !!!

با کناریت

کنار نمی آیم

کنار می کشم…

قطار عصر امروز هم که آمد و رفت
باز هم نشانه ای از ظهورت نیست
و من دوباره مثل هر روز
به شوخی تو با خودم می خندم
و می گویم:
باشد امروز هم نیامدی
اما آخرش که چه؟
نقطه ی  وصال ما همین  ایستگاه
و جای تو میان این آغوش  بی قرار و لرزان  من
مقدر است
بر می خیزم
چشمانم را پاک می کنم
بینابین  سرفه ها  سیگاری  روشن می کنم
با خیال راحت
و تکیه به عصایم آرام آرام
بسوی بیرون بی روح این ایستگاه
بسوی غروب  برفی دیگری  بی تو
روانه می شوم
می دانم  فردا تو می آیی…

اگر روزی بر سر مزارم آمدی
یک وقت حرف این و آن را برایم نیاوری
کمی از خودت بگو
کمی از عشق تازه ات بگو
بگو که بیشتر از من دوستت دارد
بگو که دشت شقایق مسافر دیگری هم دارد
نگاهی به شمع نیمه جان  مزارم کن
سوختنش را ببین بیشتر نگاهش کن
با اینکه میداند لحظه ای دیگر می سوزد و میمیرد
ولی می جنگد تا نیمه جان به دست باد نمیرد
می جنگد تا لحظه ای بیشتر سنگ قبرم را روشن کند
می ماند و می سوزد تا سوختنم را باور کند …

حال لحظه ای به خود نگاه کن
مرا در خاطرات فراموش شده ات پیدا کن
میدانم اثری از اسمم درخاطراتت نیست
میدانم ردپایی از اشک و آهم نیست
عشق من چه بی ارزش و ارزان بود برایت
ارزانتر از ارزانم فروختی به حرف مردمانت
التماس و جان کندنم را ندیدی
ولی دروغ این و آن را خوب شنیدی
برای پرواز آرزوهای مردم
در قفسم انداختی بی آب و گندم
یک عمر در قفس تنگت زندان بودم
مثل قناری جان میدادم و لحظه لحظه از عشقت می سرودم
روزی در قفس را باز کردی و آسمان را نشانم دادی
اما افسوس که هرگز پرواز را یادم ندادی
آسمان من همینجاست کنار چشمانت
اما چشمانت کجاست به دهان پر از دروغ مردمانت
با یک دل پر از امید به سویت پر گشودم
ولی بالهایم را شکستی مرا کشتی در سکوتم
تو که با قصه این مردمان خوابیده ای
چرا با شعر لالایی من از این کابوس بیدار نشده ای
تو که برای این مردمان دل می سوزانی
چه قصه های شومی از سیاهی چشمانت برایم گفته اند
افسوس که نمیدانی
چه تهمت ها از تو بر خیالم نیاورده اند
چه مدرک ها برای اثبات جرمت نساخته اند
عشقت را به صد حرف دنیا نفروشم
ارزان پیدایت نکردم  و به دو دنیا نفروشم
کاش میدانستی زندگی بجز گذر عشق ارزش دیگری ندارد
حرف این مردمان بجز رنگ جدایی رنگ دیگری ندارد
کاش چشمان نازت را بر حرف این مردمان می بستی
با عشق من عهد و پیمانی تازه  می بستی
ولی افسوس من زیر خاکم
با هزار آرزوی رفته بر بادم
ولی هنوز هم میگویم
دوستت  دارم ای عزیز جانم
کاش می فهمیدی

عاشقش بودم عاشقم نبود

وقتی عاشقم شد که دیگه دیر شده بود

حالا می فهمم که چرا اول قصه ها میگن؛ یکی بود یکی نبود !

یکی بود یکی نبود. این داستان زندگی ماست.

همیشه همین بوده. یکی بود یکی نبود …

برایم مبهم است که چرا در اذهان شرقی مان “با هم بودن و با هم ساختن” نمی گنجد؟

و برای بودن یکی، باید دیگری نباشد.

هیچ قصه گویی نیست که داستانش این گونه آغاز شود، که یکی بود، دیگری هم بود … همه با هم بودند.

و ما اسیر این قصه کهن، برای بودن یکی، یکی را نیست می کنیم.

از دارایی، از آبرو، از هستی. انگار که بودنمان وابسته به نبودن دیگریست.

انگار که هیچ کس نمیداند، جز ما. و هیچ کس نمی فهمد جز ما.

و خلاصه کلام اینکه : آنکس که نمی داند و نمی فهمد، ارزشی ندارد، حتی برای زیستن.

و متاسفانه این هنری است که آن را خوب آموخته ایم.

هنر “بودن یکی و نبودن دیگری” !!!

اگر سهمی از فردا داشتم که هیچ…

اما اگر فردا سهم من نبود…

به یاد این همه سادگی، یک یادش بخیر ساده از سهم خودت برایم کنار بگذار، تا لااقل تلافی کرده باشی،

امروزی را که تمام سهمم را برای دلتنگیت کنار گذاشت…

می خوای بری...برو

میخواهی بروی؟
خب برو…
انتظار مرا وحشتی نیست
شبهای بی قراری را هیچ وقت پایانی نخواهد بود
برو…
برای چه ایستاده ایی؟
به جان سپردن کدامین احساس لبخند میزنی؟
برو..
تردید نکن
نفس های آخر است
نترس برو…

احساسم اگر نمیرد ..بی شک ما بقی روزهای بودنش را بر روی صندلی چرخدار بی تفاوتی خواهد نشست
برو…
یک احساس فلج تهدیدی برای رفتنت نخواهد بود
پس راحت برو
مسافری در راه انتظارت را میکشد
طفلک چه میداند که روحش سلاخی خواهد شد
برو…
فقط برو…..

مدیوونی...

آهای… با توام!

تا آخر عمرت مدیونی!

به کسی که باعث شدی بعد از تو دیگه عاشق هیچکس نشه!

میفهمی…؟

اینکه در آغوش توست زمانی آرزویم بود

اینکه در آغوش توست
زمانی آرزویم بود
عزیزم بود
ولی حالا…
حرفی نیست…
فقط هوایش را داشته باش!
اما بازیچه اش نشو
مثل من…

سخت بود...

سخت بود
فراموش کردن کسی
که با او
همه چیز و همه کس را
فراموش می‌کردم!